Mijn auto heet Bep

28.000 kilometer. Zoveel reed ik het afgelopen jaar in mijn eerste eigen auto. Niet geleased, geen tankpas, geen gedoe. Gewoon: Bep. Een Hyundai i10 uit 2008 die doet wat-ie moet doen. En dat is precies goed.

Vrijwel al mijn vrienden en familie weten dat ze Bep heet. Het voelde logisch, vanzelfsprekend. Tot ik, thuis, tussen neus en lippen door iets zei als: “Bep staat daar nog geparkeerd.” Mijn huisgenoot draaide zich om. ‘NEEEEEEEE, GEEN BEP!’
Hij wil liever een Norbert. Ik herhaal: Norbert. Alsof je een Fiat Panda naar een pensioenadviseur vernoemt (sorry pensioenadviseurs). We zijn er nog niet over uit – voorlopig is het conclaaf.

In die 28.000 kilometer zaten mooie ritten en minder mooie. Vreugde, verdriet, stilte, herrie. En net als bij de vraag wat je vorige week woensdagavond at, weet ik niet alles meer precies. Maar het heeft me gebracht waar ik moest zijn. Letterlijk en soms ook figuurlijk.

Bep rijdt me van A naar B. Dat is alles en dat is genoeg.

Archieffoto: Bep en Querijn, een jaar geleden